کد مطلب:88651 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:261
«المشوره لا یكون الا بحدودها فمن عرف بحدودها و الا كانت مضرتها [صفحه 353] علی المستشیر اكثر من منفعتها له فاولها ان یكون الذی یشاوره عاقلا و الثانیه ان یكون حرا متدینا و الثالثه ان یكون صدیقا مواخیا و الرابعه ان تطلعه علی سرك فیكون علمه به كعلمك بنفسك ثم یستر ذلك و یكتمه فانه اذا كان عاقلا انتفعت بمشورته و اذا كان حرا متدینا جهد نفسه فی النصیحه لك و اذا كان صدیقا مواخیا كتم سرك اذا اطلعته علیه و اذا اطلعته علی سرك فكان علمه به كعلمك تمت المشوره و كملت النصیحه»: «مشورت حاصل نمی شود مگر به حدود و خصوصیات آن، كسی كه حدود آن را شناخت (به نتیجه رسیده نفع می برد) وگرنه ضرر آن نسبت به مشورت كننده بیشتر از نفع آن است نخستین حد از آن حدود، این است كه با انسان عاقل مشورت كند. دوم این كه كسی كه مورد مشورت قرار می گیرد آزاده و متدین باشد سوم این كه دوست و برادر باشد. چهارم این كه كسی باشد كه او را بر سر راز خود مطلع كنی و علمش به آن راز مثل علم تو به نفس خودت باشد و آن را مستور و كتمان كند. پس اگر شخص مورد مشورت عاقل باشد، از مشورتش نفع می بری، و اگر آزاده و متدین باشد، در نصیحت تو با نفس خود مجاهدت كرده و از راهنمائی تو مضایقه نمی كند و اگر دوست و برادر باشد كتمان سر تو كرده و علمش به راز تو مثل علم تو باشد در این صورت مشورت و نصیحت كامل می شود»[1]. از روایت فوق خصوصیات و اوصاف شخص مورد مشورت، روشن شد و اینكه: عاقل، حر، متدین، صدیق، برادر و امین بر سر باشد. [صفحه 355]
امام صادق (ع) در روایتی اشاره به مطلب می كنند، این روایت را مرحوم محدث قمی در سفینه البحار آورده است:
صفحه 353، 355.